In een zomer in mijn studententijd ontmoet ik een aardige jongen, die zegt na de vakantie nog eens langs te willen komen. Dat doet hij inderdaad. Ik geeft hem een privé-rondleiding over een tentoonstelling in het Museum voor Volkenkunde waar ik een paar maanden rondleidster ben.
Daarna blijft hij eten in mijn studentenhuis. Terwijl ik de boontjes afhaal, merkt hij op: Hé, doe jij dat zo? Mijn moeder doet het altijd op een andere manier. Ik antwoord dat míjn moeder altijd deze methode gebruikt. Inwendig lig ik dubbel van het lachen: we hebben nog niet eens verkering en zijn eerste opmerking is dat zijn moeder beter kan koken. Hij heeft daar overigens niets van in de gaten.

De jaren verstrijken. We krijgen een relatie, trouwen en er komen twee kinderen. De jongste is een slechte eter. Als het aan hem lag, zou het altijd patat met appelmoes zijn, maar daar geven wij ouders niet aan toe. Op een dag, hij is 13 jaar, schuift hij zijn bord van zich af en zegt: "Mam, ik vind het helemaal niet lekker wat jij kookt. Beppe (oma in het Fries) kookt veel lekkerder." Daar zijn we even stil van. Hier wordt een waarheid als een koe verkondigd die elke getrouwde vrouw kent: schoonmoeders koken altijd beter. Ook voor de mijne klopt deze uitspraak. Discussie daarover is zinloos. En nu hoor ik dat ook nog eens van mijn eigen zoon!
Zijn vader en ik zeggen dan ook het probleem te onderkennen en voegen daaraan toe dat we maar één oplossing zien. Hij moet zelf leren koken, en wel bij Beppe. Dat is een goed idee! Het is bijna zomervakantie en Beppe is desgevraagd bereid hem een paar dagen kookonderricht te geven in haar favoriete recepten zoals 'beppesoep' en stoofpot met peertjes.
De logeerpartij wordt een succes. Zoonlief komt terug met een schoolschriftje vol recepten. Sindsdien hebben wij niet alleen geen klacht meer gehoord, maar ook heeft onze zoon van tijd tot tijd de gezinsmaaltijden verzorgd.

Enkele jaren later, de oudste is al de deur uit, hebben mijn man en ik beiden een verplichting elders. We leggen een briefje op het aanrecht met de tekst: "Wij zijn rond 19.00 uur thuis. Gaarne dan het eten op tafel. Tot straks." Zoonlief zal later verzuchten: "Ik moet thuis altijd alles doen. Kom je na een vermoeiende schooldag thuis, vind je zoiets!"
Wanneer wij ouders thuiskomen, staat onze zoon onverschrokken in de pannen te roeren en even later zet hij ze dampend op tafel. Ik ben verbaasd over de inhoud, ik had toch andere ingrediënten in de keuken klaargelegd? "Tja, hoor eens mam", zegt hij terwijl hij de borden opschept, "als je inspraak wil hebben in het menu, had je eerder thuis moeten komen".

Het succes van de kooklessen is van blijvende aard gebleken. Beide zonen, nu dertigers, nemen in hun eigen huishouding het leeuwendeel van de kooktaken, met boodschappen doen, op zich. Geen afhaalmaaltijden of snelle hap, maar gevarieerd en vers klaargemaakt. Zij vinden dat de gewoonste zaak van de wereld. De schoondochters, die elk ook een eigen carrière hebben, zijn er zeer tevreden over.
Dat nu ook de liefde van de (moderne) vrouw door de maag gaat, betekent toch een stap vooruit in het emancipatieproces. Maar ik vraag me wel af of ikzelf nu een 'beter kokende' schoonmoeder geworden ben?

Ellettha Schoustra-van Beukering